Punt achter het verleden

http://www.essebes.nl/punt-achter-het-verleden/

Iedereen heeft ze wel: spoken uit het verleden. Ik ook. Sommige spoken kan ik prima verdragen, andere mogen van mij best oplossen. Zo had ik nog een aantal puberspoken in mijn hoofd die me nog lang hebben beïnvloed. Als je bijna 39 jaar jong bent mogen die weleens naar de spokenhemel. Nu wil het toeval dat mijn oude middelbare school dit jaar een reünie viert. Dat maakte een puberspook wakker, en liet hem daarna vrij.

Het begon met de vraag van mijn voormalige middelbare school of ik een ‘leuk’ stukje wilde schrijven. ‘Leuk’ was niet het eerste wat in me opkwam als ik aan de betrokken school dacht. Dat lag niet aan de school, maar aan veel andere factoren die bij pubers spelen, zoals onzekerheid, en hoe ik daar zelf mee om ben gegaan. Daar mag ik die school niet de schuld van geven.Iedereen leverde zijn eigen gevecht, en ik dus ook.

De vraag kwam op 21 april 2017 binnen. Pas afgelopen donderdag ging het stuk op de mail. Het ei dat ik kwijt moest zat nog goed dwars en wilde maar niet naar buiten komen. Nu het weg is, samen met het puberspook, ben ik alleen maar heel blij. Oud-klasgenoten en schoolgenoten die ik niet ken herkennen mijn verhaal, en het wordt gewaardeerd.  Niet ik het daarom geschreven heb, maar het sterkt me wel.

Het enige wat ik aan die periode heb overgehouden is dat ik onoprechtheid slecht kan verdragen en dat ik nooit iemand met opzet pijn zal doen, vooral niet door woorden of gedrag. En dat ik iedereen wil betrekken bij een groep, ook als ze er buiten vallen. Voor mij telt iedereen mee. Juist omdat ik dat in een periode van mijn leven voor mijn gevoel niet deed. Als dat de uitkomst is mag ik in mijn handen knijpen. What doesn’t kill you makes you stronger.

In april 2017 dacht nog geen haar of mijn hoofd er aan om naar de reünie te gaan. Nu al een paar. Misschien wel ik toch wel weten hoe het de nu volwassen mede-mavisten vergaat. Ik heb nog een paar dagen om te beslissen.