Categoriearchief: Uncategorized

Alles is anders

Nou ja, niet alles, wel veel. Waar andere beginnende veertigers genieten van een steeds rustiger leven met een vaste baan en steeds oudere kinderen, gaat het bij ons thuis om heel andere zaken. Ik ben na 2,5 jaar bij RVO.nl alweer een maand vrij, en druk bezig met het zoeken naar werk en het voorbereiden van een nieuwe studie in september. Essebes wordt namelijk met een beetje geluk, inzet en waarschijnlijk ook wel bloed, zweet en tranen, juf Essebes. Dat betekent 2 tot 3 jaar zelf deeltijd de schoolbanken in en een dag voor de klas om het geleerde in de praktijk te brengen. In de tussentijd werk ik nog verder in mijn huidige vak: communicatieadviseur, communitymanager of webredacteur.

Het lerarentekort zelf was niet eens de aanleiding. Het leraarschap lonkte al langere tijd naar me, maar ik durfde niet en het was niet de periode om een beslissing te nemen. Ik wist wel dat een verandering een goed idee zou zijn. Dat werd de pabo. De opleiding waar mensen leren om andere mensen wereldwijs te maken.

Dat betekent wel dat ik de komende jaren nog maar 50% kan werken van de uren die ik normaal werkte. Gelukkig kunnen we dat financieel aan. Ik besef me heel goed dat dit een privilege is. Het heeft me een paar jaar geleden even pijn gedaan toen we beseften dat we geen eigen kinderen zouden krijgen. Nu ben ik daar om meerdere redenen heel erg blij mee. Het geeft nu de vrijheid om weer de schoolbanken in te kunnen.

Body says no

Goed. Zo schrijf je je vol enthousiasme in voor de kwartmarathon in je eigen stad. Je kunt het! Die ‘ tien’ heb je eerder met een heupblessure ook uitgerend met een minimum aan training, en Rotterdam moet van dat lijstje af. Dus train je mee met een groep mensen die de Bruggenloop gaat doen, en haal je zelfs 15 kilometer. Wow! Je hebt er zin in. Waar is de Coolsingel? Als ik er liep, droomde ik van mijn aankomst. Misschien niet de beste tijd, maar wel voldaan.

Dan wordt het winter, en dat is altijd wachten wat het eerst gaat tegenstribbelen: mijn rug of mijn knieƫn. Dit jaar had mijn lijf de laatste twee verkozen tot kampioen van het WK Blessures. Dat hield niet op na twee weken, nee, het zijn doorzetters. Ze houden het net zo lang vol tot de zon weer schijnt en de temperatuur zeer ruim boven het vriespunt komt.

Traplopen doet al pijn. Gewoon wandelen doet soms al pijn. Bootcamp kan ik meedoen als ik bepaalde oefeningen aanpas. Hardlopen? Daar moeten mijn benen niet aan denken. Ik denk er wel aan, maar dan vooral in negatieve zin. De huisarts zegt dat de klachten een combinatie zijn van kou en hypermobiliteit. Hardlopen raadt hij toch wel af. Lees verder

Tranen durven laten

Verdriet is een gek ding. Je moet het toelaten, het de ruimte geven, het stil laten zijn en het af en toe wegslikken om sterk voor een ander te zijn. Het zit overal en nergens en soms is het er opeens. Zoals nu.

Dat is ook niet heel gek. Ongeveer twee weken geleden hoorden we dat iemand die ons heel dierbaar is terminaal is. Ongeneeslijk ziek door cellen die zijn lijf kapot vreten. Deze persoon is er over een paar maanden niet meer. Hoeveel tijd we nog samen hebben weten we nog niet. In de herfst van 2017 in de herfst van je leven, misschien zelfs al in de winter. De hele week sterk geweest, nu breek ik even. Dat mag.

Naast tranen van verdriet zijn er ook tranen van blijdschap. We zijn heel dankbaar voor de lieve vrienden en familie die ons een hart onder de riem steken en achter ons staan. En voor de collega’s die ons steunen. Rijker dan dat kun je niet zijn. Zo ontzettend bedankt alvast, we gaan jullie nog nodig hebben.