Vorige week belandde mijn iPhone SE van een halfjaar oud gloeiend heet en druipend van het vocht bij de klantenservice van Diergaarde Blijdorp. Vrijdag was duidelijk dat hij het niet overleefd had: de  iPhone Kliniek kon mijn roségouden mobiel niet meer redden. Het logicboard, een soort printplaatje waarop alle aansluitingen zitten, reageert nergens meer op. Mijn leven heeft ondertussen een ander ritme gekregen. Ik leerde weer te vertrouwen op mijn gevoel en neem onzekerheid weer voor lief.

Dit weekend waren we met mijn familie op Ameland, Oost-Ameland om precies te zijn. Om ons heen alleen maar duinen, dieren, planten, (soms) wat mensen en de wind.  We hadden een beachballset, badmintonset en spelletjes bij ons, fietsen voor de deur en sneakers bij de voordeur. Voor navigatie was geen telefoon nodig; het is een overzichtelijk eiland met het grote voordeel dat je het alleen over het water kunt verlaten. Voor foto’s had ik mijn trouwe Nikon D90 bij me en mijn laptop om ze op te slaan. Verder had ik een goed dubbeldik opinietijdschrift bij me, stonden in het huis boeken en had ik mijn tekenetui bij me. We hebben ons ook nog vermaakt met een zelf verzonnen spel met de superdieren van bekende supermarkt.

Even geen kiekjes

Ja, natuurlijk had ik deze week kiekjes met mijn mobiel gemaakt van (onverwachte) gebeurtenissen. Van de Hortus Botanicus-run van de Rotterdam Running Crew bijvoorbeeld, van gekke bordjes of nummerborden zomaar ergens, of van de boot richting Ameland die naast ons voer op de terugweg naar de wal. Ook Google Maps was handig geweest toen ik donderdag met een mede-redactielid met de auto verdwaalde in een buitenwijk van Amersfoort. Ook kon ik niet ingrijpen bij noodgevallen (die ik gelukkig niet tegenkwam) of iemand de weg wijzen waar ik zelf ook de weg niet weet, of treintijden opzoeken voor een ander. Het was niet anders.

De mobiele afleider is er niet om ieder uur mail te checken, social media bij te werken, te whatsappen of documenten te beheren. Dat scheelt best veel tijd.

Wat opvalt is dat de dingen die ik leuk vind om te doen of die gewoon moeten gebeuren nu ook weer gebeuren. De mobiele afleider is er niet om ieder uur mail te checken, social media bij te werken, te whatsappen of documenten te beheren. Dat scheelt best veel tijd, in mijn geval toch wel 1,5 – 2 uur per dag. In die tijd kan ik nu andere dingen doen: nuttige en ontspannende, waar ik eerst niet goed aan toe kwam. Echt een verademing.

Vertrouwen op gevoel

Ik heb ook geen bevestiging meer nodig van mijn mobiel over routes, feiten enzovoort. Als je niet weet hoe laat de trein komt zie je dat wel als je op het station bent of vooraf op je laptop of computer. Als ik moet bellen hebben we bovendien een vaste lijn. Bellen doe ik ouderwets thuis. Hardlopen doe ik toch al met een ander staaltje moderne techniek om mijn pols, syncen gaat via een kabeltje naar de laptop. Natuurlijk, een druk op de knop is makkelijker dan zo’n kabel, maar het kan wel.

Nieuwe toekomst

Toch laat ik mijn mobiel swappen via Apple. Ofwel: omruilen tegen een nieuwe voor gereduceerd tarief. Het is fijn om bereikbaar te zijn en ik vind de SE nog steeds een mooi toestel. De verzopen telefoon wordt hergebruikt. Ze zullen er een goede aan hebben: hij is  van buiten volledig krasvrij. Zo gaat hij, in onderdelen, weer een nieuwe toekomst tegemoet.

Lessons learned

Ik ook: als ik straks weer een nieuwe heb, ga ik hem anders gebruiken dan mijn vorige mobiel. Nog maximaal 12 dagen zonder mobiel. Als ik zo weer een nieuwe heb, heb ik een aantal lessen geleerd: die mobiel neemt voor mij bij de simpele dagelijkse dingen een beetje creativiteit en oplossend vermogen weg en laat je minder vertrouwen op je eigen gevoel, inzicht en kennis. Hij kan alles bevestigen en dat gebeurt de hele dag door. Ik pak straks niet meer voor alles mijn mobiel.  Die kan ook wel even zonder mij.

En nog een heel andere les: als ik een verzopen telefoon vind, zet ik hem direct uit. Daarmee voorkom je kortsluiting en verdere schade, zoals bij mij is gebeurd. Dat gun ik echt niemand.