Long time ago

Tja, de digitale wereld van Essebes stond even stil. Mijn wereld gelukkig niet.

Ik ontdekte dat voor een groep volwassenen heel anders is dan basisschoolkinderen. Dat het communicatievak wat ik verliet toch wel was wat ik zocht, hoewel ik daar altijd zoekende in ben. Daarvoor kwam een mooie oplossing: een vast dienstverband bij een grote detacheerder met zekerheid en flexibiliteit.

Ook privé gaat het na een wat mindere periode voor de wind. Heel letterlijk met onze kajuitzeilboot Contessa (ze is een Contest 28, trouwens:)), als het wind op het Hollandsch Diep mee zit. Weer een voorbeeld van waarom je nooit nooit moet zeggen. De boot is ons niet komen aanwaaien, ze is zeker niet gratis en ze kost nu vooral veel tijd, maar de rust die ze biedt is onbetaalbaar.

Sporten doe ik ook nog steeds. Hardlopen heb ik ingeruild voor fitness, yoga en sinds kort ook boksen, naast fietsen en wandelen. Altijd on the move.

Alles is anders

Nou ja, niet alles, wel veel. Waar andere beginnende veertigers genieten van een steeds rustiger leven met een vaste baan en steeds oudere kinderen, gaat het bij ons thuis om heel andere zaken. Ik ben na 2,5 jaar bij RVO.nl alweer een maand vrij, en druk bezig met het zoeken naar werk en het voorbereiden van een nieuwe studie in september. Essebes wordt namelijk met een beetje geluk, inzet en waarschijnlijk ook wel bloed, zweet en tranen, juf Essebes. Dat betekent 2 tot 3 jaar zelf deeltijd de schoolbanken in en een dag voor de klas om het geleerde in de praktijk te brengen. In de tussentijd werk ik nog verder in mijn huidige vak: communicatieadviseur, communitymanager of webredacteur.

Het lerarentekort zelf was niet eens de aanleiding. Het leraarschap lonkte al langere tijd naar me, maar ik durfde niet en het was niet de periode om een beslissing te nemen. Ik wist wel dat een verandering een goed idee zou zijn. Dat werd de pabo. De opleiding waar mensen leren om andere mensen wereldwijs te maken.

Dat betekent wel dat ik de komende jaren nog maar 50% kan werken van de uren die ik normaal werkte. Gelukkig kunnen we dat financieel aan. Ik besef me heel goed dat dit een privilege is. Het heeft me een paar jaar geleden even pijn gedaan toen we beseften dat we geen eigen kinderen zouden krijgen. Nu ben ik daar om meerdere redenen heel erg blij mee. Het geeft nu de vrijheid om weer de schoolbanken in te kunnen.

Body says no

Goed. Zo schrijf je je vol enthousiasme in voor de kwartmarathon in je eigen stad. Je kunt het! Die ‘ tien’ heb je eerder met een heupblessure ook uitgerend met een minimum aan training, en Rotterdam moet van dat lijstje af. Dus train je mee met een groep mensen die de Bruggenloop gaat doen, en haal je zelfs 15 kilometer. Wow! Je hebt er zin in. Waar is de Coolsingel? Als ik er liep, droomde ik van mijn aankomst. Misschien niet de beste tijd, maar wel voldaan.

Dan wordt het winter, en dat is altijd wachten wat het eerst gaat tegenstribbelen: mijn rug of mijn knieën. Dit jaar had mijn lijf de laatste twee verkozen tot kampioen van het WK Blessures. Dat hield niet op na twee weken, nee, het zijn doorzetters. Ze houden het net zo lang vol tot de zon weer schijnt en de temperatuur zeer ruim boven het vriespunt komt.

Traplopen doet al pijn. Gewoon wandelen doet soms al pijn. Bootcamp kan ik meedoen als ik bepaalde oefeningen aanpas. Hardlopen? Daar moeten mijn benen niet aan denken. Ik denk er wel aan, maar dan vooral in negatieve zin. De huisarts zegt dat de klachten een combinatie zijn van kou en hypermobiliteit. Hardlopen raadt hij toch wel af. Lees verder

Tranen durven laten

Verdriet is een gek ding. Je moet het toelaten, het de ruimte geven, het stil laten zijn en het af en toe wegslikken om sterk voor een ander te zijn. Het zit overal en nergens en soms is het er opeens. Zoals nu.

Dat is ook niet heel gek. Ongeveer twee weken geleden hoorden we dat iemand die ons heel dierbaar is terminaal is. Ongeneeslijk ziek door cellen die zijn lijf kapot vreten. Deze persoon is er over een paar maanden niet meer. Hoeveel tijd we nog samen hebben weten we nog niet. In de herfst van 2017 in de herfst van je leven, misschien zelfs al in de winter. De hele week sterk geweest, nu breek ik even. Dat mag.

Naast tranen van verdriet zijn er ook tranen van blijdschap. We zijn heel dankbaar voor de lieve vrienden en familie die ons een hart onder de riem steken en achter ons staan. En voor de collega’s die ons steunen. Rijker dan dat kun je niet zijn. Zo ontzettend bedankt alvast, we gaan jullie nog nodig hebben.

Punt achter het verleden

Iedereen heeft ze wel: spoken uit het verleden. Ik ook. Sommige spoken kan ik prima verdragen, andere mogen van mij best oplossen. Zo had ik nog een aantal puberspoken in mijn hoofd die me nog lang hebben beïnvloed. Als je bijna 39 jaar jong bent mogen die weleens naar de spokenhemel. Nu wil het toeval dat mijn oude middelbare school dit jaar een reünie viert. Dat maakte een puberspook wakker, en liet hem daarna vrij.

Lees verder

Baddertelefoon deel 2: nieuwe inzichten

Vorige week belandde mijn iPhone SE van een halfjaar oud gloeiend heet en druipend van het vocht bij de klantenservice van Diergaarde Blijdorp. Vrijdag was duidelijk dat hij het niet overleefd had: de  iPhone Kliniek kon mijn roségouden mobiel niet meer redden. Het logicboard, een soort printplaatje waarop alle aansluitingen zitten, reageert nergens meer op. Mijn leven heeft ondertussen een ander ritme gekregen. Ik leerde weer te vertrouwen op mijn gevoel en neem onzekerheid weer voor lief. Lees verder

Baddertelefoon

Mijn mobiele telefoon heeft vandaag in Diergaarde Blijdorp een ongewild bad gehad. Hij is gevonden, maar vraag niet hoe: het water kwam er volgens de verhalen met bakken tegelijk uitzetten, hij was gloeiend heet en de dame bij de klantenservice kreeg een elektrische shock. Hij ligt nu minimaal voor een week in een bak met rijst, met de ijdele hoop dat hij weer gaat werken.

Alles duidt op kortsluiting: water, telefoonkoorts en een telefoon die uitstaat terwijl hij nog genoeg accu had, belooft heel weinig goeds. Mijn vriend geeft het 10% kans dat ik hem ooit nog werkend in handen heb. Elektronica-onderdelen en water zijn nu eenmaal geen vrienden. En dat is gewoon einde verhaal. Lees verder

Van Stampertje tot Bambi

Stampertje, het beroemde Disney-konijn, heeft onder de meeste hardlopers geen beste naam. Als zijn naam in verband wordt gebracht met jou, dan weet je dat je looptechniek nog wel wat beter kan. Iedereen hoort je aankomen van grote afstand en waarschijnlijk loop je zelf ook niet zo lekker. Het is allemaal zwaar, maar je weet waarvoor je het doet: de juiste cijfers op de weegschaal, meer uithoudingsvermogen of gewoon om lekker sportief te doen. Het maakte mij als Stampertje niet uit dat alle Bambi’s verschrikt opkeken: het was beter dan niets.

(Bron: http://walt-disney-world.jouwweb.nl)

Stampertje is geen populair dier in hardloopland

Ik was de vereenzelviging van Stampertje, alleen het vachtje en de oren ontbraken nog (en gelukkig nog meer fysieke kenmerken). Mede daardoor volgde de ene blessure op de andere en was hardlopen eigenlijk helemaal niet leuk. Voor iedere stap die ik zette, zette ik er drie of vier terug: door die blessures moest ik iedere keer weer opnieuw beginnen. Het schoot echt niet op. Terwijl mijn doelen wel ambities hadden. Lees verder

Houtskoolseizoen

Als de zonnestralen buiten verschijnen is het bij  ons thuis altijd wachten op het juiste moment voor het eerste houtskoolfeestje. Als de temperatuur goed genoeg is om buiten te eten komen uit onze tuin zeker weer rooksignalen. Dat deden we op het balkon in ons oude huis (overigens als enigen in de buurt), en ons huidige huis in een (slaperige) buitenwijk, waar meer mensen de barbecue actief gebruiken.

De eerste barbecuemaaltijd heeft altijd iets veelbelovends: de lente is begonnen, de zomer nadert, we kunnen weer naar buiten. En dat vieren we met een bescheiden hoeveelheid vlees2016-04-03 17.45.54, vis, groenten, brood en wijn. Het eerste feestje begint nog wat eerder dan de vele barbecues die daar nog op volgen, maar smaakt altijd beter dan alle barbecuemaaltijden daarna, met uitzondering van de laatste, als we die tenminste bewust organiseren.
Vorig jaar begonnen we echter te twijfelen over het gebruik van houtskool. De gezondheidstoestand van onze buren is niet zo goed dat we ze iedere week willen trakteren op rookwolken, die zij vervolgens kuchend moeten trotseren, soms met noodgedwongen verhuizing naar binnen. Met andere aanmaakblokken konden we de rookwolken al verminderen, maar ja, kolen roken nu eenmaal voor ze branden.

Uiteindelijk zijn we minder gaan barbecuen. Ook de nieuwe barbecue wordt een houtskoolbarbecue. Dan maar wat minder.

Met mijn gedachten in Brussel

_DSC0490_kleinBrussel, zo dichtbij. Zoveel doden en gewonden. Veel angst. Net als in Istanbul. Verder weg, maar niet minder gruwelijk. Aan alle mensen die dit moesten meemaken, en iedereen die hierdoor naaste(n) moet missen of moet gaan missen: we denken aan jullie.
Hier mogen we niet aan wennen. Dit mag niet het nieuwe normaal worden. Zijn we minder geschrokken dan na de aanslagen in Parijs? Ik hoop het niet.

Lees verder