Body says no

http://www.essebes.nl/body-says-no/

Goed. Zo schrijf je je vol enthousiasme in voor de kwartmarathon in je eigen stad. Je kunt het! Die ‘ tien’ heb je eerder met een heupblessure ook uitgerend met een minimum aan training, en Rotterdam moet van dat lijstje af. Dus train je mee met een groep mensen die de Bruggenloop gaat doen, en haal je zelfs 15 kilometer. Wow! Je hebt er zin in. Waar is de Coolsingel? Als ik er liep, droomde ik van mijn aankomst. Misschien niet de beste tijd, maar wel voldaan.

Dan wordt het winter, en dat is altijd wachten wat het eerst gaat tegenstribbelen: mijn rug of mijn knieën. Dit jaar had mijn lijf de laatste twee verkozen tot kampioen van het WK Blessures. Dat hield niet op na twee weken, nee, het zijn doorzetters. Ze houden het net zo lang vol tot de zon weer schijnt en de temperatuur zeer ruim boven het vriespunt komt.

Traplopen doet al pijn. Gewoon wandelen doet soms al pijn. Bootcamp kan ik meedoen als ik bepaalde oefeningen aanpas. Hardlopen? Daar moeten mijn benen niet aan denken. Ik denk er wel aan, maar dan vooral in negatieve zin. De huisarts zegt dat de klachten een combinatie zijn van kou en hypermobiliteit. Hardlopen raadt hij toch wel af.

Toch wil ik wel sporten. Ik sta al te lang stil. Ik haal goede kniebandages die wel wat pijn weghalen, maar nog niet genoeg om 10 kilometer door Rotterdam te rennen. Van ellende ga ik maar weer naar de sportschool waar ik 2,5 jaar geleden voor eeuwig afscheid van nam. Om binnen te fietsen op een spinfiets. Nee, daar wordt ik niet per sé blij van, maar het houdt wel mijn conditie op peil.

Nu is het voorjaar aan het worden en mijn knieën worden stapje voor stapje beter. De marathon is volgende week. De marathon die ik had willen lopen voor mijn  nu pas overleden schoonvader. Hij was geen loper, maar een watersporter. Toen hij terminaal werd verklaard in oktober 2017 besefte ik echter dat ik gezond ben en dit kan doen. Hij overleed begin januari dit jaar, en ik verzwikte  mijn enkel. Bam, dubbel. Dat was blessure nummer twee.

Fysiek en emotie ontlopen elkaar niet vaak. Emotie uit zich niet zelden in een fysiek ongemak. Dat blijkt ook nu weer. Daarom laat ik de marathon dit jaar aan me voorbijgaan. Het zonnetje gaat buiten weer schijnen straks, en dan kunnen we die nare winter van dit jaar stap voor stap weer achter ons laten. Die winter dat een bijzonder persoon ons zo onterecht moest verlaten. Als de zon weer gaat schijnen zullen we ook weer aan je denken.

Geen marathon dit jaar. Wel een achtbaan die nog niet gestopt is met rijden. We gaan nog wel een paar keer over de kop, vrees ik.