We wonen nu bijna 2 jaar in Rotterdam-Zevenkamp, en ik voel me steeds een beetje meer thuis. Maar de stad blijft aan me knabbelen. Ook dat voelt nog als thuis. Niet ons oude huis, maar de buurt, de mensen en de vibe. In die negen jaar in de stad ben ik toch meer stadsmens geworden dan ik had gedacht.

Morgen is het twee jaar geleden dat we onze handtekening onder het voorlopig koopcontract zetten, in een makelaarskantoor in de wijk hiernaast. Veel mensen zeiden toen dat de keuze voor Zevenkamp hen toch iets verbaasde. In de maanden na de verhuizing kon ik met een brok in mijn keel door de oude buurt lopen. In het centrum weet ik de weg nog steeds beter te vinden dan hier. Ik mis de beweging, de broeierigheid, de mensen en de gezelligheid. Hier is het wonen, boodschappen doen en wandelen met de hond, en in mijn geval, hardlopen en fietsen. Het klinkt ondankbaar: we hebben een mooi huis, in een rustige buurt, een tuin, en in de directe omgeving recreatiemogelijkheden te over. Mijn ouders zijn dol op ons huis.

Toen we dit weekeinde na een bezoek aan het Djemaa-el-Fna-eetplein (Museumpark) op de Westersingel liepen, vroeg Diederik zich af of hij de 10 jaar die je betaalt met wonen in de stad nog zou willen inleveren. Dat zette ook mij aan het denken. Mijn antwoord was: ik hoef niet per sé heel lang te leven, als het maar een leuk en goed leven was. Mede hierom is terugverhuizen naar het centrum is op de lange termijn nog steeds een optie. Tot die tijd blijven het toch de bezoekjes.