http://www.essebes.nl/met-mijn-gedachten-in-brussel/
Brussel, zo dichtbij. Zoveel doden en gewonden. Veel angst. Net als in Istanbul. Verder weg, maar niet minder gruwelijk. Aan alle mensen die dit moesten meemaken, en iedereen die hierdoor naaste(n) moet missen of moet gaan missen: we denken aan jullie. Hier mogen we niet aan wennen. Dit mag niet het nieuwe normaal worden. Zijn we minder geschrokken dan na de aanslagen in Parijs? Ik hoop het niet.
Met Brussel komt terreur nog dichterbij dan bij de aanslagen op Charlie Hebdo en de Bataclan. In nieuws is afstand een factor: natuurlijk schrokken we ook van de aanslagen in Istanbul, maar als iets bij je buren gebeurt, zo dichtbij, schrik je toch meer.
Wat gaan de aanslagen doen met ons gevoel voor veiligheid? Vanmiddag had ik op kantoor een gesprek met een collega. Eén van haar kinderen moest over Schiphol reizen, en mijn collega maakte zich toch wat zorgen. Angst is altijd een slechte raadgever. Toch kunnen we niet voorkomen dat we angst voelen bij aanslagen als deze. Wij zijn ook maar mensen, en gelukkig hebben we gevoel. Hoe we daarna reageren, vanuit de onderbuik of met verstand, dat is gedeeltelijk aan ons. Ik hoop zo dat de angst niet (letterlijk) gaat regeren.
Wat een dag. Nee, de brandende kaarsen hier in huis helpen niet direct. Toch hoop ik dat het licht en de warmte van de kaarsen een beetje troost kunnen bieden. Niet aan mij, maar aan de wereld, en aan de mensen die drama’s als deze aan den lijve of in hun naaste omgeving hebben ondervonden.