Eén van de belangrijkste dingen die ik heb geleerd sinds ik van school ben is het omgaan met teleurstellingen. Teleurstelling heeft vele bronnen: van een afwijzing (voor wat dan ook), een verwachting die toch niet blijkt te kloppen of iets, waarvoor je wellicht hard gewerkt hebt, krijgt niet de beloning die het naar je gevoel verdient. Maar de belangrijkste bron is toch wel een onrealistische verwachting van de werkelijkheid of hoop die op weinig meer gebaseerd  dan een wenselijk of gewenst, maar niet realistisch resultaat. Gevoel, als je het tenminste onder ogen durft te zien en accepteert, speelt daarbij ook nog een rol.

De wil van hoop of een gedachte kan soms heel sterk zijn. Bij factoren die je droom of hoop verstoren is het heel aantrekkelijk om je kop á la een struisvogel in het zand te steken. Je gaat er misschien zelfs je gedrag op aanpassen, waardoor je voor jezelf een toneelspel opvoert. Daardoor raak je (meer) overtuigd van je hoop, en is de teleurstelling alleen maar groter als de werkelijkheid zijn kop opsteekt.

In de loop der jaren heb ik mezelf getraind om realistische verwachtingen te ontwikkelen en te scheppen. Dat is duidelijk voor iedereen, maar niet altijd even makkelijk. Hoop doet immers leven. Zonder hoop ben je volgens mij nergens. Maar hou je hoop wel realistisch. Het scheelt daarbij heel veel of je meer positief of negatief bent ingesteld. Zelf ben ik een rasoptimist, en dat maakt veel uit voor de (roos)kleurigheid van mijn ‘hopen’ en verwachtingen. Wat is leven zonder dat?