Stampertje, het beroemde Disney-konijn, heeft onder de meeste hardlopers geen beste naam. Als zijn naam in verband wordt gebracht met jou, dan weet je dat je looptechniek nog wel wat beter kan. Iedereen hoort je aankomen van grote afstand en waarschijnlijk loop je zelf ook niet zo lekker. Het is allemaal zwaar, maar je weet waarvoor je het doet: de juiste cijfers op de weegschaal, meer uithoudingsvermogen of gewoon om lekker sportief te doen. Het maakte mij als Stampertje niet uit dat alle Bambi’s verschrikt opkeken: het was beter dan niets.

Stampertje is geen populair dier in hardloopland

Ik was de vereenzelviging van Stampertje, alleen het vachtje en de oren ontbraken nog (en gelukkig nog meer fysieke kenmerken). Mede daardoor volgde de ene blessure op de andere en was hardlopen eigenlijk helemaal niet leuk. Voor iedere stap die ik zette, zette ik er drie of vier terug: door die blessures moest ik iedere keer weer opnieuw beginnen. Het schoot echt niet op. Terwijl mijn doelen wel ambities hadden.

Nou, dan had ik die sportschoenen gewoon in de wilgen moeten hangen, toch? Dat deed ik ook, maar ik kocht wel nieuwe. Ik geef namelijk niet graag op. Samen met die schoenen ging ik eens per maand samen met mijn hardloop- en bootcamptrainer aan de slag met mijn techniek. Na een paar sessies raakte Stampertje steeds meer uit zicht. Lopen werd leuk en de blessures bleven uit. Best bijzonder voor iemand die zo goed als hypermobiel is. De hinde liet zich steeds meer zien, terwijl het best schuwe dieren zijn.

Techniek doet veel met je loopplezier

Een paar weken na de laatste training ging ik weer met een groep meetrainen. In die groep kreeg ik gisteren het mooiste compliment wat ik kon krijgen: wat loop jij tegenwoordig mooi! De groepsgenoot die dat tegen me zei vertelde me dat hij twee jaar geleden niet naast mij wilde lopen omdat ik zo stampte. Gisteren liepen we een heel stuk samen. Mijn training kon niet meer stuk.